در بررسی کیفی آبخوان، شناسایی مناطقی با کیفیت آب پایین‌تر و همچنین مناطق آسیب‌پذیر، به منظور تدوین برنامه‌های بهینه برای حفاظت از منابع آب زیرزمینی و کنترل فعالیت‌های انسانی در این مناطق، گامی اساسی محسوب می‌شود. در این پژوهش، وضعیت کیفی و آسیب‌پذیری آبخوان مشهد-چناران با استفاده از مدل دراستیک (DRASTIC) و شاخص کیفیت آب زیرزمینی (GWQI) مورد بررسی قرار گرفته است. داده‌های کیفی مربوط به ۳۵ چاه در سال ۱۴۰۰ و ۱۲۳ چاه در سال ۱۳۸۰ تحلیل شدند. مدل دراستیک شامل وزن‌دهی و رتبه‌دهی هفت متغیر عمق آبخوان، تغذیه خالص، محیط ناحیه اشباع، محیط خاک، شیب توپوگرافی، تأثیر ناحیه غیراشباع و هدایت هیدرولیکی می‌باشد. با اضافه کردن کاربری اراضی، مدل دراستیک ترکیبی نیز بررسی شد. مطابق نتایج، در بخش‌های مرکزی شامل بخش‌هایی از شهر مشهد و شمال این شهر کلاس آسیب‌پذیری خیلی زیاد دیده می‌شود که حدود ۱۵ درصد از مساحت محدوده بوده و محل استقرار شهرک‌های صنعتی می‌باشد. در هر دو مدل کلاس آسیب‌پذیری زیاد بیشترین مساحت را در محدوده مطالعاتی با حدود ۷۰ درصد دارد. مطابق شاخص کیفیت آب زیرزمینی، کیفیت آب در سال ۱۴۰۰ نسبت به سال ۱۳۸۰ کاهش یافته و بیشتر نمونه‌ها در رسته ضعیف برای مصارف شرب قرار گرفته‌اند. جنوب محدوده مطالعاتی (خروجی آبخوان) و بخش شمالی از کیفیت آب ضعیف‌تری نسبت به سایر مناطق برخوردارند.

کلمات کلیدی