اندیشه‌‌های فیلسوف معاصر فرانسوی، پل ریکور که در بستر هرمنوتیک فلسفی و پدیدارشناسی هرمنوتیکی شکل گرفته، در میان دانش‌‌وران این علم، جایگاه قابل توجه و تأملی دارد. در سنت تفسیری رایج، فهم، امری زبانی، فرا تاریخی و فرا زمانی و بازتولیدی شمرده می‌‌شود. ریکور نیز فهم را امری زبانی و فرا زمانی می‌داند اما در خصوص تولیدی و بازتولیدی دانستن فهم، مسیری میانه در پیش می‌‌گیرد. نوشتار حاضر در پی آن است تا امکان طرح ماهیت فهم مدنظر ریکور را در خصوص متون شرعی با نظر به ویژگی‌‌های آن‌‌ها، با روی‌آوردی توصیفی- تحلیلی و با جمع‌‌آوری اطلاعات به روش کتاب‌خانه‌‌ای و اسنادی، بررسی کند. به نظر می‌‌رسد، با در نظر داشتن و توجه به «امکان فهم گذشته و یا معانی اولیه و مقصود دیگران در فرض امتزاجی بودن فهم، تصحیح پیش‌فرض‌ها با کمک راهنمایی‌های خود متن و شاهدهای مرتبط با آن به‌جای تحمیل پیش‌فرض‌های بیگانه با متن، توجه به قصد ظاهری و انطباق قصد متن و مقصود ماتن در متون شرعی (مجموعه‌‌ قرآن و سنت) و قابل دست‌‌یابی بودن آن و مبنا قرار دادن فهم عصری مؤلّف محور یا قصدی‌گرا»، می‌‌توان نظرگاه ریکور را به شکلی مورد توجه قرار داد.

کلمات کلیدی