از دیدگاه دولتی و عمومی، ریشه های تصور بهبود آموزش عالی را می توان در این تفکر جست که به چه میزان افراد (دانشجویان و ذینفعان از دانشگاه) و در حالت کلی جامعه، نسبت به خدمات و تسهیلاتی که نظام آموزش عالی در اختیار آنان قرار داده است، منتفع شده اند. مفهوم بهره وری و استنباط از آن در نگاهی دیگر معرف بهینگی یا عدم بهینگی یک سیستم به شمار می رود. تاسف آنکه تعریف و سنجش بهره وری در بخش آموزش امری دشوار و پیچیده است که این امر به نوبه خود در بسیاری از اوقات دلیلی بر عدم توجه به بهره وری در نظام آموزش عالی بوده است. با این همه این مشکل نیز تنها به بخش آموزش عالی مربوط نیست و این معضلات در صنایع و سازمانهای خدماتی دیگر نیز مشاهده می گردد