«توسعه» سرگذشت پرفراز و نشیبی را در قرن بیستم پشت سر گذارد که بسیار آموزنده است. زیرمجموعه ی توسعه و یا با عنوان توسعه، دهه‌ها برنامه ی اقتصادی و اجتماعی در اغلب کشورهای جهان اجرا شد که حاصل آن‌ها گاه تلخ بود گاه شیرین. «توسعه ی اجتماعی» یکی از آخرین گرایش‌ها در مباحث توسعه است. توسعه ی اجتماعی سعی می‌کند ایراد‌های موجود در گرایش‌های قبلی توسعه را بر طرف کند، درحالی‌که مزایای جدیدی هم به توسعه اضافه کند. اقبال به پارادیم توسعه ی اجتماعی، نوید حضور فعال تر جامعه‌شناسان در برنامه‌های توسعه را داده است. هم زمانی طرح توسعه ی اجتماعی با دورانی است که در اقتصاد و مدیریت هم مباحث اجتماعی محوریت یافته‌اند. در اقتصاد، اقتصاددانان اجتماعی و جامعه‌شناسان اقتصادی مورد توجه هستند. اینان فراتر از اقتصاد سنتی به مباحثی مانند کنش‌های جمعی، مدیریت جمعی منابع، شکل‌گیری هنجارهای اقتصادی و رفتارهای اقتصادی جمعی می‌پردازند. یعنی در جهان امروز، اقتصاد و مدیریت هم بیش از قبل اجتماعی شده‌اند و به ابعاد اجتماعی آنچه انجام می‌دهند می‌اندیشند. مفاهیم و گرایش‌های موجود در سیاست و علم، بی‌توجه به هم توسعه پیدا نمی‌کنند؛ به همین خاطر اهمیت زیادی دارد که به زمینه رشد و توسعه یک مفهوم و گرایش سیاستی و علمی توجه شود. با توجه به همین استدلال نمی‌توانیم به سرگذشت توسعه ی اجتماعی و حوزه علمی توسعه بی‌توجه باشیم. انتظار این است که توسعه ی اجتماعی چیزی بیش از یک مفهوم‌سازی مقطعی باشد که بعد از زمان کوتاهی به فراموشی سپرده می‌شود. سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان از محققان علوم اجتماعی انتظار دارند که میان بحث‌های دامنه‌دار آن‌ها برون دادی عملیاتی حاصل شود؛ به همین خاطر است که روشن نمودن ابعاد توسعه-ی اجتماعی به‌خصوص در مقیاس شهر تهران اهمیت زیادی دارد. در این کتاب سعی شده است تا حد امکان به نیازهایی که در بالا توضیح داده شد پاسخ داده شود.