چکیده کشف نیّت مؤلّف یا همان «قصدی‌گرایی» به همان میزان که از مهم‌ترین و پرسابقه‌ترین هدف‌های فهم است، پر مناقشه‌ترین و بحث انگیزترین نیز می‌باشد. اشکال‌ها و دلیل‌هایی که علیه آن مطرح گشته، بسیاری از نظریه‌پردازان را قانع کرده است تا قصدی‌گرایی را هدفی غیرممکن یا نامطلوب تلقّی کنند. در این نوشتار، که یک پژوهش توصیفی- انتقادی و با ابزار گردآوری اطّلاعات اَسنادی و کتابخانه‌ای است، اگرچه به طور صریح به این اشکالات پرداخته نشده؛ اما به طور ضمنی و اجمالی نشان داده شده است که اکثر اشکالات وارد شده بر قصدی گرایی ناشی از تصورات غلطی است که در مورد این نظریه وجود دارد. در نوشتار حاضر، پس از طرح نُه تصور نادرست از قصدی گرایی، به ارائۀ شکل درست و مورد قبول از آن پرداخته شده است. تصورات غلط از قصدی گرایی بدین شرح می باشند که هر یک با تکرار عبارت« تلقی قصدی گرایی به عنوان» تبیین می شوند: 1) تلقی قصدی گرایی به عنوان نظریۀ ذهنی گرایی. 2) – نظریه‌ای انگیزه خوان. 3) – نظریۀ تلقی قصد به مثابه یگانه منشأ معنای اثر. 4) – نظریه‌ای انحصار طلب. 5) – نظریۀ فهم غیر عصری و بی توجه به زمان حال. 6) – نظریه‌ای دلبخواهی. 7) – نظریه‌ای مسئولیت گریز. 8) – نظریۀ تفسیر با ذهن خالی. 9) – نظریه‌ای قصدگرا.