کمبود آب در کشور ما در طی تاریخ همیشه وجود داشته و آثار کم آبی در سیمای اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی این سرزمین مشهود بوده است. در این رهگذر ارزش و اهمیت آب به حدی بوده است که در واقع تنها شرط بقای این جوامع مشارکت در حفظ این ساختار بوده است. امروزه رویکردهای مهم نوین مهندسی به آب اجتناب ناپذیر است ولی نگاه صرفا مهندسی و سازه ای در قالبی متکی به راهکارهای حاکمیتی مبتنی به دستور از بالا به پایین موجب نادیده انگاشتن کار مشارکتی و مردمی در بهره برداری از آب می شود.