تاب جابه‌جایی دو انقلاب، چشم‌انداز جدیدی را از تغییرات سیاسی ـ اجتماعی طی سیصد سال گذشته ایران ارائه می‌دهد. از رهگذر بررسی نقش مذهب و با استناد به اسناد و مدارک، نویسنده ادعا می‌کند که شیعه به‌تدریج از سیمای مذهبی غیرسیاسی به حکومت فقیهان در جمهوری اسلامی رسیده است. کتاب حاضر در اصل، در صدد پاسخ به این پرسش است که چرا در جامعه سنتی و عقب‌مانده ایرانیِ دوره قاجاریه، انقلابی مدرن؛ و در جامعه نوشده ایرانی دوره پهلوی، انقلابی مذهبی و سنتی رخ داده است؟ منطق تاریخ به ما می‌گوید با توجه به گستردگی نقش مذهب در دوره قاجار، ابتدا باید انقلابی اسلامی رخ می‌داد و سپس بر پیکره آنچه رضاشاه از جامعه ایرانی ساخت، قانون مشروطه استوار می‌شد؛ اما گویی جامعه ایرانی مسیری وارونه را طی کرده است. کدام عوامل و نشانه‌ها چنین وارونگی شگرفِ تاریخی را توجیه‌پذیر می‌سازد؟ کتاب حاضر، روایتی بکر از این جابه‌جایی تاریخی ارائه می‌کند و مدعی است جمهوری اسلامی، به همان شکل که اکنون هست، آمال تاریخیِ روشنفکران ایرانی -اعم از چپ و راست- طی یک‌صد سال گذشته بوده است