مدّعای اصلی این پژوهش دستیابی به رویکردی تطبیقی برای بررسی قابلیّت های نگارگری در «متنپژوهی شاهنامه» است. کارکرد نگارگری در شاهنامهپژوهی، در حوزۀ مطالعات مربوط به متن و تصویر قرار میگیرد. بررسی ارتباط متن و تصویر، حوزۀ تحقیقاتی وسیعی را دربرمیگیرد که گسترۀ آن از خاور زمین با متون مصوّر چین و هند و ... تا باختر زمین با نگارههای کتاب مقدّس، متون مصوّر قرونوسطی و ... امتداد مییابد. پژوهشهای پیشین با رویکردهای متنوّعی چگونگی ارتباط متن و تصویر را تبیین کردهاند، امّا کاستیِ این مطالعات آن است که بهطور عموم، صرفنظر از وجوه ادبی متن، تنها به بیان محتوای کلّی داستان اکتفا کردهاند. ازاینرو جای پژوهشی که در بررسی رابطۀ متن و تصویر، به خصایص دستوری، لغوی، معناشناسی و ادبی متن توجّه داشتهباشد، خالی است. پژوهش حاضر بر آن است تا رابطۀ متن و تصویر با توجّه به خصایص ادبی متن بررسی کند.