ویژگی دو مینویی انقلاب های رنگی در منطقه ی اور- آسیا، از یک سو، ناشی از ساختارهای جامعوی نادرست و عقب افتاده ی کشورهای آسیای مرکزی و قفقاز است؛ و از دیگر سو، نشأت گرفته از آموزه های مداخله گرایانه ی نو محافظه کاران آمریکایی است که پی جوی مدیریت روند دموکراسی سازی جهانی اند. نگارنده با بهره گیری از مفهوم \" دولت ناکام\" ، خواسته است بر این نکته پافشاری کند که راهبرد \"تغییر رژیم\" که اکنون ویژگی آموزه ای سیاست خارجی آمریکاست، هم از یک سو، همراستای دموکراسی سازی فعالانه ی جهانی است؛ و هم از دیگر سو، ساقط کننده ی ساختار دولت های ناکام و فرو پاشیده ای است که بر اثر ضعف های متعدد ساختاری، می توانند به زعم آمریکاییان، مبنای بی نظمی منطقه ای و رشد و نمو تروریسم بنیادگراباشند. وقوع انقلاب های نرم و مخملین، نوعی نرم افزار گرایی در سیاست خارجی آمریکا برای سرنگون سازی دولت های ورشکسته ای است که پیش از آن، تنها از راه سخت افزار گرایی، قابلیت براندازی می یافتند.

کلمات کلیدی