تحقیق حاضر به بررسی تحلیلی روانشناختی شیوه های آموزش ایمنی کودکان که در کشور ایران موجود است می پردازد. تحقیق به این مسئله می پردازد که آیا آموزش های ایمنی موجود برای کودکان مطابق با نیازها و توانائی های آنها بوده است؟ تحقیق به این نتیجه می رسد که پیشگیری از بروز حوادث از طریق آموزش عمومی و بالا بردن فرهنگ ایمنی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. مهمترین قدم آموزش عمومی این است که تعبیر مفهوم حوادث در اذهان عمومی از حدوث اتفاقی و غیر قابل اجتناب بودن آن به مفهوم جامع تر آن یعنی وقوع قابل پیش بینی و اجتناب پذیری تغییر داده شود. بعبارت دیگر عامه مردم بپذیرند که حوادث قابل پیشگیری اند و می توان از وقوع آن اجتناب ورزید. حوادث کودکان ممکن است در داخل خانه یا بیرون از آن (مدرسه، خیابان و تفریحگاه ها) رخ دهند. بنابراین، برای تهیه برنامه آموزشی، ویژگیهای گروه مورد نظر و نوع تصادفات بایست مدنظر قرار گیرند. بعنوان مثال، تمهیدات ویژه ای برای پیشگیری از حوادث کودکان لازم است. تمهیداتی که شاید متفاوت باشد از آنچه که برای سایر گروه ها لازم است. لذا محتوای آموزشی باید مطابق با نیازهای گروه آسیب پذیر باشد تا سودمند قرارگیرند. در مجموع می توان گفت که در جامعه کنونی ما برنامه آموزشی جامع و با اهداف روشن و کاربردی برای افزایش ایمنی کودکان وجود ندارد. منتها برنامه های پراکنده و آموزش های جسته و گریخته ای وجود دارند که از طرق کتب درسی و داستانی و تلویزیون برای کودکان و کتب آموزشی برای والدین ارائه می شوند. محتوای برنامه های آموزشی کودکان کمتر مطابق با نیاز ها و توانائی های آنهاست. در نتیجه ساخت برنامه های آموزشی مبتنی بر نیازها و توانائی های کودکان توسط متخصصین ضروری است.

کلمات کلیدی