علم یکی از لوازم توسعه و پیشرفت جامعه است که اکثر اندیشمندان برای آن اهمیّتی حیاتی قائلند. توسعه و برتری هر کشوری به فعالیتهای علمی و پژوهشی آن و میزان بهره مندی آن کشور از علوم و فنّاوری های جدید بمنظور تولید دانش و ارتقای مهارت و پرورش نیروهای انسانی خلاق و بکارگیری این نیروهای کارآمد در عرصه های مختلف اجتماعی بستگی دارد. سیستم آموزش عالی و تحقیقاتی کشور ایران علیرغم پیشرفت‌ها و دستاوردهای علمی (در بعضی زمینه‌های پزشکی، صنایع دفاعی و انرژی هسته ا‌ی) و رشد تولید علمی در سال‌های اخیر، در حوزه های ارتباط با صنعت، اشتغال زایی نیروهای کارآمد، توسعه و رونق اقتصادی و ارتقاء سطح رفاهی زندگی مردم و بهبود شرایط زیستی، اثربخشی و کارایی کمتری داشته است. با وجود بهرمند بودن از منابع انسانی مستعد و داشتن استعدادهای ویژه در بین مردم جهان، دارا بودن منابع طبیعی گسترده (از قبیل معادن، نفت و گاز، کشاورزی)، تنوع آب و هوایی، گذشته درخشان علمی، کشور ایران از بسیاری از کشورهای عصر حاضر در زمینه توسعه صنعتی و رفع نیازهای کشور حرکت لازم را نکرده و در فراهم آوردن نیازهای مردم ایران تا حدودی ناتوان بوده است. بنظر می رسد سیستم آموزشی و تحقیقاتی نسبتاً رآکد و نا پویا، عدم بومی سازی فنآوری های جدید، عدم تجهیز به تکنولوژیهای نوین عصر حاضر و ضعف مدیریتی در پیوند بین سه رأس دانشگاه، صنعت و نیازهای جامعه از مهمترین دلایل این عقب افتادگی علمی باشند. هدف این مقاله بررسی تطبیقی نظام آموزش عالی کشورهای ایران و کانادا و ارائه راه کارهایی برای ارتقاء سیستم آموزش عالی کشور و تحقق اهداف سند چشم انداز بیست ساله کشور می باشد.

کلمات کلیدی