ارزیابی عملکرد کارکنان، نوعی سنجش نظام یافته و دایمی از چگونگی انجام وظایف وابسته به شغل، به منظور شناسایی نقاط ضروری برای رشد و بهبود منابع انسانی است. اجرای این وظیفه پیچیده و فنی در سازمان‌های دانشگاهی، به دلیل تنوع رشته‌های شغلی و ساخت‌های پیچیده، دشوارتر است. تحقیق حاضر، نتیجه مطالعه‌ی گسترده‌ی مرحله نخست از پروژه طراحی نظام جدید ارزشیابی عملکرد کارکنان دانشگاه فردوسی است. به این منظور از طریق بررسی مستندات، مشاهده، اجرای پرسشنامه و انجام مصاحبه های آزاد، قضاوت مدیران و کارکنان دانشگاه درباره الزامات تغییر، سطح رضایت وآسیب های نظام در حال اجرا مورد بررسی قرار گرفت. پرسشنامه مرکب از سؤالات بسته و باز پاسخ، بین 125 تن از مدیران فعلی و سابق دانشگاه، به روش سرشماری، توزیع و از آن میان داده های 51 پرسشنامه تکمیل شده تحلیل شد. برای انجام مصاحبه 120 تن از کارشناسان و کارکنان دانشگاه، به صورت تعمّدی و براساس نسبت متناسبی از آنان در دانشکده‌ها و واحدهای ستادی برگزیده شدند. از این میان، به دلیل محدودیت‌های اجرایی با 91 تن مصاحبه به عمل آمد. داده‌های پرسشنامه با استفاده از آمار توصیفی تحلیل و نتایج مصاحبه تفسیر شدند. نتایج به دست آمده ضرورت تغییر در معیارهای ارزیابی، فرایند اجرا، ارایه بازخورد و کاربرد نتایج؛ سطح رضایت پایین، و وجود تقاط آسیب در برخی موارد، از جمله رشد فردی و توسعه سازمانی را نشان می دهد.

کلمات کلیدی