جامعه ایران معاصر، در حال گذار از نگرش های سنتی به ایستارهای نوین است . ویژگی دوران گذار ٬ بهم ریختگی اوضاع عمومی جامعه و آشفتگی های کرداری و اندیشه ای است . ساختار سیاسی به همراه ساختار های حقوقی، اقتصادی و اجتماعی، نیز به عنوان بخشی از جامعه ٬ در حال گذار از اقتدارسنتی به اقتدار عقلانی و قانونی است . مشارکت سیاسی به عنوان چهره عینی مشارکت اجتماعی ، نیز با ویژگی آنومیک جوامع در حال گذار ٬ سرنوشتی همانند می یابد . در این میان ٬ زنان جایگاهی شایسته در عرصه مشارکت سیاسی نیافته و به عنوان موجود ناکامل سیاسی مورد قضاوت قرار گرفته اند . نگارنده با پی جویی آسیب های اجتماعی زنان ٬ براین باور است که به دلایل گوناگون که ریشه در باورها و ساختارهای دیرینه اجتماعی و اقتصادی دارد، زنان از شبکه تعاملات اجتماعی دور شده اند و راه نیل آنان به سطوح عالی قدرت سیاسی / اجتماعی دشوار شده است . بنابراین می بایست فرصت ها و امکان های برابرانه پدید آید تا زنان نیز بتوانند به شیوه ای بهینه وارد شبکه پیوندهای متقابل جامعه گردند تا کلیشه رایج فرادستی مردان و فرودستی زنان رو به زوال رود .

کلمات کلیدی