سرمایه اجتماعی مجموعه ای دستگاهمند از پیوند های ساخت یافته میان کنشگران یک گروه یا جامعه است که مبتنی بر هنجار ها و قاعده های خاص می باشد و سبب دست یابی به هدف های فردی و گروهی می شود . مقوله سرمایه اجتماعی با مفهوم رایج سر مایه در جامعه شناسی ، حقوق و اقتصاد متفاوت است ، بهره گیری از آن حالت استعاری دارد واز عینیت کمتری بر خور دار است . ویژگی هایی چون همکاری ، اعتماد ، آگاهی، نگرانی درباره دیگران ، مشارکت در مسایل عمومی ، انسجام، تحمل دیگری و همبستگی گروهی ، نوعی سرمایه گذاری غیر عمدی است که مالک فردی ندارد ، از پیشینیان به ارث می رسد ، ریشه های آن در گذشته پنهان است ، با مراقبت و نه مهندسی پرورش می یابد و استحصال آن نه تنها موجب کاهش نمی شود بلکه حتی افزایش نیز می یابد .خواجه ابوالفضل محمد بن حسین دبیر مشهور به بیهقی در اواخر قرن چهارم هجری ، زاده شد و در قرن پنجم، در دستگاه سلطان محمود و مسعود غزنوی ، رشد و نمو یافت . وی در گزارش تاریخ نگرانه خود از رخداد های روزگار که بدان نام دیبای خسروانی داده و مدعی شده است که : \\\\\\\"بنایی بزرگ افراشته چنان که ذکر آن تا آخر روزگار باقی بماند\\\\\\\" ؛ بر این نمط قلم زده است تا ذکری از تلخکامی و دردمندی تاریخ در سراشیب زوال قرار گرفته ایران را روایت کند . در این زمینه که آیا شکل های خوب یا بد سرمایه اجتماعی وجود دارد یا نه می توان پاسخ ها و باورهای گوناگون ارایه نمود و حتی سخن از نهادینه سازی بی اعتمادی، بی همکاری، بی آگاهی، بی نگرانی و بی انسجامی به میان آورد . کوشش نگارنده آن است که از متن گزارش تاریخی \\\\\\\"فرزانه بیهق\\\\\\\" ، آن چه را که سبب و نشانه زوال است، باز سازی؛ و دلیل و نشانه دوران صعود وظهور را باز فهمی کند .

کلمات کلیدی