قانون اساسی ایران در سال 1358 توسط مجلس خبرگان قانون اساسی، تدوین شدو در سال 1368 به وسیله شورای بازنگری مورد تجدید نظر قرار گرفت . پاسخ به دو پرسش چرایی بازنگری قانون اساسی ، ودلیل تحول در کیفیت اقتدار سیاسی در نظام سیاسی ایران پس از انقلاب اسلامی ، مبتنی بر یک پیش فرض اساسی است : تحولات سیاسی و اجتماعی ایران معاصر ، دستاورد چالش میان سنت گرایی و تجدد گرایی است . از یک سو ، نیاز به بازسازی کشور پس از جنگ عراق با ایران ، سبب می شد که نیاز به تمرکز در قوه مجریه و حل و فصل آسان اختلافات قوای سه گانه ، امری عقلانی به نظر برسد . اما بر کناری آیت ا... منتظری از قائم مقامی رهبری ، بیماری شدید امام خمینی، و فضای مناسب زمانی ناشی از پذیرش قطعنامه 598 ، از دیگر سو ، پروسه بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی را شتاب بخشید . ارتحال امام خمینی سبب شد نوعی تحول کیفی در اقتدار سیاسی و نظام حقوقی/ سیاسی کشور پدید آید . اقتدار کاریزماتیک امام خمینی سبب می شد گفتمان های متعارض تجددگرایانه و سنت گرایانه در همدیگر ادغام شوند و موجبات سرنگونی نظام پهلوی را فراهم آورند . حرکت بر فراز قانون اساسی و نهادهای قانونی که توسط امام خمینی عملی می شد به واسطه فقدان کاریزما و شرط مرجعیت دینی ،نمی توانست مورد استناد رهبری جدید قرار گیرد . بنابراین نوعی تغییر ساختار و کردار گفتمانی و تحول از اقتدار کاریزمایی به اقتدار عقلانی / قانونی پدیدار گردید .

کلمات کلیدی