شایستگی مرتع و از طرفی قابلیت چرای مرتع از موارد مهم در امر آنالیز و ارزیابی مرتع بوده و شناخت عوامل موءثر بر آن خود از اهمیت زیادی برخوردار است. از آنجائی که تقریبا همه اجریا اکوسیستم مرتعی روی تعیین شایستگی مرتع تاثیر می گذارند، بنابراین از بین عوامل فیزیکی و پوشش گیاهی سه عامل تولید علوفه، منابع آب و حساسیت به فرسایش انتخاب شد. هدف از پروژه حاضر بررسی تناسب مراتع لار، دشت بکان، سیاهرود، و اردستان و ارائه مدلی برای چرای گوسفند می باشد. این تحقیق در 4 منطقه به ترتیب 2 منطقه سیاهرود و لار در رشته کوههای البرز، اردستان در منطقه مرکزی، و دشت بکان در منطقه زاگرس انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که در مناطق مورد مطالعه از بین عوامل فیزیکی شیب، دوره از منابع آب و فرسایش بیشتر از عوامل گیاهی در تعیین قابلیت چرایی نقش داشتند. به طور کلی در منطقه سیاهرود فراوانی گیاهان سمی، شیب تند، موقتی بودن منابع آب و سازندهای حساس به فرسایش عوامل محدود کننده بودند. شیب زیاد، حساسیت سنگ و خاک به فرسایش و نحوه بهره برداری از اراضی در منطقه لار قابلیت آن را کاهش می داد. در منطقه اردستان، تولید کم، وجود گیاهان مهاجم، دوری از منابع آب، نحوه بهربرداری از اراضی و فرسایش های فعلی باعث کاهش شایستگی آن می شوند. در منطقه دشت بکان شیب، نحوه پراکنش منابع آب و عدم وجود منابع آب دایمی ایجاد محدودیت می کنند. به طور کلی هر نوع بهره برداری از زمین نیازمند ی های مشحص و هر واحد اراضی کیفیت معینی دارد و در خصوص بهره برداری برای چرای گوسفند، رعایت ظرفیت چرا، توجه به آمادگی مرتع، و به کار بردن برنامه های اصلاحی در مراتع مورد مطالعه می توانند در افزایش قابلیت مراتع برای چرای گوسفند کمک کنند.

کلمات کلیدی