امروزه یکی از مهمترین شاخص‌های توسعه و رفاه هر جامعه‌ای را سطح سلامت جسمی ـ روانی آن جامعه به حساب می‌آورند. آمارهای W.H.O در زمینه‌ی سلامت روان نگران‌کننده است. این سازمان سلامت روان را قابلیت ارتباط موزون و هماهنگ با دیگران، تغییر و اصلاح محیط فردی و اجتماعی و حل تضادها و تمایلات شخصی به طور عادلانه و مناسب می‌داند (میلانی‌فر، 1370). یکی از مهمترین عواملی که سلامت روان افراد را به مخاطره می‌اندازد استرس است. فیست (1989)، معتقد است فرد وقتی با استرسی مواجه می‌شود از سه مرحله هشدار، مقاومت و فروپاشی عبور می‌کند. پژوهش‌ها در زمینه منابع مقابله با استرس نشان می‌دهد که: سلامت و انرژی، باورهای مثبت ، مهارت‌های اجتماعی، حمایت‌های اجتماعی، مهارت‌های حل مسأله و منابع مالی نقش تعیین‌کننده‌ای دارد (فولکمن ، 1989). متأسفانه ادبیات پژوهشی بیش از همه بر جنبه‌های ناسازگار و نابهنجار رفتار در سلامت روان متمرکز بوده و کمتر به نقش شادی در سلامت روان پرداخته است. در حالیکه شادی می‌تواند پیش‌بینی‌کننده خوبی در مورد خوشبختی افراد باشد. این در حالی است که یافته‌ها رابطه معنی‌داری بین سن، طبقه اجتماعی، نژاد و تحصیلات با شادی را نشان نمی‌دهد. همچنین بین میزان ثروت و شادمانی رابطه معنی‌داری وجود ندارد. مطالعات حاکی از آن است که افراد شاد دارای ویژگی‌هایی همچون: 1) دوست داشتن خود و اعتماد به نفس بالا، 2) داشتن احساس کنترل شخصی بر زندگی، 3) خوش‌بینی و 4) برونگرایی می‌باشند. سرانجام اینکه شادی با سلامت جسمی رابطه مستقیمی داشته، افراد متأهل شادتر از افراد مجرد بوده و افرادی که فعالیت مذهبی دارند شادتر از بقیه بوده و رضایت‌مندی بیشتری از زندگی دارند. محققین معتقدند، اعتقادات مذهبی حمایت اجتماعی و امیدواری بیشتری را به همراه دارد.

کلمات کلیدی