قانون اساسی ایران که در آذرماه سال 1358 ه.ش. به همه پرسی ملت گذاشته و تصویب شده بود در سال 1368 ه.ش. مورد یک بازنگری چند زمینه ای قرار گرفت . تتمیم، الحاق و اصلاحاتی که در متن قانون اساسی صورت پذیرفت مبتنی بر سه نوع بایستگی پیشینی، بایستگی همزمانی، و بایستگی پسینی بود.در پژوهش های تاریخی، نمی توان تنها به نقل رخدادها اکتفا نمود، بلکه می بایست پیام، متن و زمینه رویدادها را نیز استنباط کرد. در پی پاسخ به چرایی های همپیوند با وقوع یک رویداد، نیازمند دلیل هستیم؛ اما در پی جویی دلیل مناسب، هر کس با توجه به صبغه علاقه و سائقه نظر، شیوه ای را گزینش می کند. هنگامی که از راهرو پرسش و پاسخ های دوجانبه و فراوان، به ذخیره سازی، یادآوری، بازآفرینی و باز فهمی رویدادهایی که پیشاپیش رخ داده اند، دست می زنیم؛ وارد قلمرو تاریخ شفاهی شده ایم. نکته مهم آن است که بازآفرینی، بازنمایی، و باز زنده سازی رویداد تاریخی و بهره گیری از آن چه که در موقعیت های پیشین، رخ می داده؛ مهم تر از بنیان خود واقعه است. نگارنده، در این مقاله می خواهد از غفلتی مهم که تا کنون رخ داده و به هر دلیل کمتر کسی در اندیشه آن بوده است، شکوه کند و مقاله خود را بر حول محور اهمیت \\\" تاریخ شفاهی بازنگری قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران\\\"، به نگارش درآورد. آن چه که امروزه به عنوان مواضع اختلاف انگیز در زمینه های گوناگون قانون اساسی محسوب می گردد، به زمینه ای تاریخی بازگشت می کند که پیشاپیش رخ داده و متن قانون اساسی در آن، مورد تجدید نظر قرار گرفته است. نگارنده با جداسازی مفهومی سه مقوله خاطره، روایت و حکایت، بر این باور است که می بایست بر پایه متن مذاکرات شورای بازنگری قانون اساسی و با طرح پرسش های گوناگون، به چیستی، چگونگی و چرایی بازنگری قانون اساسی ایران در سال 1368 ه.ش. پرداخت.

کلمات کلیدی