مقاله حاضر با توجه به دیدگاه برلین و کی در مورد \" رنگهای همگانی\" به بررسی ساختواژی نام رنگها در زبان فارسی می پردازد. در زبان فارسی رنگهای انتزاعی \"سفید، سیاه، سرخ، سبز، زرد و بنفش\" صفت هستند و مبنای ساخت اسم قرار می گیرند (سبزه، سبزی، زرده و ....)، در حالی که دیگر رنگها با افزودن –ای به اسم پدیده های دارای همان رنگ ساخته می شوند (قهوه ای، آبی، لیمویی و...). بررسی پایه واژه های اشتقاقی نشان می دهد برای ساخت رنگهای مشتق گیاهان بیش از سایر پدیده ها مورد استفاده قرار گرفته اند. به نظر می رسد با توجه به توانایی چشم انسان در تشخیص تنوع گسترده ای از رنگها سخنگویان برای عینیت بخشیدن به مفهوم انتزاعی رنگ از پدیده ها ی عینی بهره می گیرند ( سبز پسته ای/ چمنی / سدری/ ماشی/ فسفری / چناری/ علفی و....).

کلمات کلیدی