هدف پژوهش، بررسی نقش اهداف پیشرفت در مولفه های یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان بود. روش: آزمودنی ها شامل 685 دانش آموز پایه سوم نظری دبیرستانهای شهر تهران هستند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند. آزمودنی ها به پرسشنامه اهداف پیشرفت میدگلی و همکاران (1998) و پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (1990) پاسخ دادند. روایی و اعتبار پرسشنامه های یادشده احراز شد. براساس پاسخ آزمودنی ها به پرسشنامه اهداف پیشرفت و براساس برتری جهت گیری شان، آزمودنی ها در پنج گروه، قرار گرفتند (گروه بدون هدف، اجتنابی، رویکردی، تبحری و اهداف چندگانه). یافته ها: مقایسه میانگین مولفه های خودتنظیمی (شناخت، فراشناخت و مدیریت منابع) در آزمودنیهای پنج گروه هدفی، با روش تحلیل واریانس چند متغیری یکراهه نشان داد که میانگینهای پنج گروه با همدیگر تفاوت دارند ( P<0.001). لذا آزمونهای تعقیبی توکی و شفه اجرا شد و مشخص شد که میانگین راهبردهای شناختی و مدیریت منابع در گروههای اجتنابی و بدون هدف از سایر گروهها پایین تر است(P<0.001). میانگینهای یاد شده در سه گروه تبحری، رویکردی و چندگانه تفاوت معناداری نداشتند. میانگین گروه بدون هدف، از اجتنابیها هم پایین تر بود (P<0.001). در مورد راهبردهای فراشناختی، مقایسه میانگینها در بعضی گروهها تفاوت داشتند. نتیجه گیری: فراهم کردن محیطها و ساختارهای انگیزشی چند گانه و تبحری نقش مهمی در رشد مهارتها و مولفه های خودتنظیمی دارد و لازم است بین منظور اقداماتی صورت گیرد. کلید واژه ها: اهداف پیشرفت، جهت گیری تبحری، جهت گیری عملکردی، یادگیری خودتنظیمی.

کلمات کلیدی