هدف اصلی مقاله حاضر، بررسی نظری رابطه بین یادگیری خودتنظیمی با یادگیری غیر رسمی است. یکی از مفاهیم خیلی نزدیک به یادگیری غیر رسمی که می تواند مکانیزم های روانشناختی حاکم بر آن را به خوبی تبیین کند، یادگیری خودتنظیمی است. از طریق یادگیری خودتنظیمی ابعاد انگیزشی، شناختی و محیطی فرایند یادگیری بر محور خود و توسط خود یکپارچه می گردد. یادگیرنده خودتنظیم برای خود اهدافی انتخاب می کند، برنامه ریزی می کند و تلاشهایش را معطوف رسیدن به آن اهداف و برنامه ها می کند، در مواقع ضروری از کمک دیگران بهره مند می گردد، جریان یادگیری خود را نظارت و ارزیابی و در صورت ضرورت، اصلاح می کند. با توجه به مولفه های خودتنظیمی، این مبحث ارتباط بسیار نزدیکی با یادگیری غیررسمی پیدا می کند و می تواند به فهم بهتر و غنای بیشتر آموزشهای غیررسمی و مجازی کمک کند. مهمترین (و نه همه) ابعاد یادگیری و آموزش غیررسمی عبارتند از (1) نقش اعضا خانواده، همسالان، دیگران معنادار برای شخص یا کارشناسان رشته های خاص، (2) نقش محیطهایی مثل نمایشگاهها، مجامع، پارکها وگالری ها و(3) نقش رسانه های جمعی مانند تلویزیون، ویدئو و اینترنت در یادگیری. سازوکارهای حاکم بر یادگیری غیر رسمی به گونه ای است که استفاده از راهبردهای خودتنظیمی، اثر بخشی محیط و پیامدهای یادگیری را شدیداً تحت تاثیر قرار می دهد. لذا بررسی روانشناختی آموزشهای غیررسمی و مکانیزمهای حاکم بر این نوع آموزشها با استفاده از نقش یادگیری خودتنظیمی موضوعی ارزشمند و قابل اعتناست. کلیدواژه ها: یادگیری خودتنظیمی ، مولفه های خودتنظیمی و یادگیری غیر رسمی

کلمات کلیدی