در پژوهش های تاریخی، نمی توان تنها به نقل رخدادها اکتفا نمود، بلکه می بایست پیام، متن و زمینه رویدادها را نیز استنباط کرد. در پی پاسخ به چرایی های همپیوند با وقوع یک رویداد، نیازمند دلیل هستیم؛ اما در پی جویی دلیل مناسب، هر کس با توجه به صبغه علاقه و سائقه نظر، شیوه ای را گزینش می کند. هنگامی که به ذخیره سازی، یادآوری، بازآفرینی و باز فهمی رویدادهایی که پیشاپیش رخ داده اند، دست می زنیم؛ وارد قلمرو تاریخ شفاهی شده ایم. نکته مهم آن است که بازآفرینی، بازنمایی، و باز زنده سازی رویداد تاریخی و بهره گیری از آن چه که در موقعیت های پیشین، رخ می داده؛ مهم تر از بنیان خود واقعه است. نگارنده، در این مقاله می خواهد از غفلتی مهم که تا کنون رخ داده و کمتر کسی در اندیشه آن بوده است، شکوه کند و مقاله خود را بر حول محور اهمیت \"تاریخ شفاهی تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران،\" به نگارش درآورد. آن چه که امروزه مواضع اختلاف انگیز در زمینه های گوناگون قانون اساسی محسوب می گردد، به زمینه ای تاریخی بازگشت می کند که پیشاپیش رخ داده و متن قانون اساسی در آن، نوشته شده است. نگارنده با جداسازی مفهومی سه مقوله خاطره، روایت و حکایت، بر این باور است که می بایست بر پایه متن مذاکرات مجلس خبرگان قانون اساسی، و با طرح پرسش های گوناگون، به چیستی، چگونگی و چرایی تدوین قانون اساسی ایران در سال 1358 ه.ش. پرداخت.

کلمات کلیدی