گسترش نقش ها و تنوع کارویژه های دولت- ملت های معاصر در قرن بیستم خواه نا خواه گروه های قومی، نژادی، دینی و زبانی را در معرض سیاست ها و رویکردهای آنها قرار می دهد. بنابراین شناخت دولت به عنوان مهمترین نهاد تنظیم کننده این سیاست ها گام اول در مطالعه این گروههاست. از سوی دیگر، اقلیت ها برخلاف آنچه که در ظاهر ممکن است به نظر برسد، گروه های اجتماعی منفعلی نبوده، با اتخاذ استراتژی های مختلف که ملهم از منابع فکری و آموزه های آنهاست، در تنظیم سیاست اقلیت نقش دارند.در ایران تحت تأثیر سیاست ها و رویکردهای غیردینیِ رسمی به مقولۀ اقلیت های دینی در فاصلۀ سال های 1332 تا 1357، زمینه برای نقش آفرینی و فعالیت بهاییان آماده شد.این امر با تلاش پی گیر دربار و شاه برای تمرکز هر چه بیشتر قدرت و تکوین رژیم مطلقه هم زمان شد.تمرکز قدرت به حذف نیروهای رقیب و یافتن پایگاه های جدید قدرت در میان آن دسته از گروه ها و نیروهای اجتماعی منجر شد که وفادار به سلطنت بودند. بهاییت در نتیجۀ آموزه های اعتقادی خود که اطاعت تمام و کمال از حکومت را تبلیغ می کرد، یکی از گروه هایی بود که در رویکرد نوین رژیم به جامعه و گروه های حامی سلطنت، مناسب تشخیص داده شد. به این ترتیب تحت تأثیر سه متغیر سکولاریسم، تکوین دولت مطلقه و «رفتار اقلیت» شرایط مناسبی برای فعالیت اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بهاییان فراهم شد.

کلمات کلیدی