در اقتصاد امروز که از مشخصه های اصلی آن، دانش مدار ی وجهانی شدن رو به تزاید می باشد، نوآوری به عنوان قابلیت بکار بستن دانشهای نو ب ه منظور بهبود تولید و خلق محصولات و سرویسهای نو کارائی بلا منازع قلمداد شده وهمچنین به عنوان محور توانائی رقابت هم در سطح نهادها ی اقتصادی و هم در سطح کشورها مورد اتفاق نظرمی باشد. بگونه ای که برای حفظ قدرت رقابت، تولید کنندگان باید تلاشی فراتراز ساخت و ارائه صرف محصولات و خدمات ارزانتر از رقبا را پی گیرند . تلاشی که منتهی به افزودن قابلیتها، بهبود کارآئی و کاهش سریعتر قیمت ها گشته وکارائی دولت و هم موسسات اقتصادی را ارتقاء بخشد . لذا نوآوری می تواند به عنوان میثاق حمایت ، همکاری و تفاهم میان دولت و موسسات نوپای دانش گرا که بوسیله فارغ التحصیلان دانشگاهها شکل گرفته اند تلقی شود . اما نوآوری واقعا چیست؟ چگونه اندازه گیری می شود؟و هرکدام از دولت یا موسسات دانش گرا چه تلقی از آن دارند؟ مقاله حاضر به این نکته می پردازد که واژه نوآوری مت ناوباً میان : نوآوری به عنوان دستاورد، نوآوری به عنوان پیامد دستاوردها و نوآوری به عنوان نگرشی به کار وزندگی مورد خلط قرار می گیرد . این مقاله همچنین قصد دارد تا تلقی از مفهوم نوآوری به عنوان م یثاق مشترک دو عنصر توسعه در اقتصاد کشورمان ، دولت و موسسات اقتصاد ی، ر ا مورد بحث قرار دهد.

کلمات کلیدی