در این نوشته بر اساس نصّ سخنان جلال الدین محمد بلخی در آثارش ، به چگونگی توجه این خاندان به شعر سرودن پرداخته ام . فرضیه این است که : آیا سرودن شعر در این خاندان یک افتخار بود یا ننگ شمرده می شد ؟ این فرضیه را در دو قسمت مورد بررسی وتحلیل قرار داده ام. در قسمت اول نظر مولوی و خاندانش نسبت به شعر ، قبل از ملاقات مولوی با شمس، و در بهره ی دوم نظر و عمل وی و خانواده اش را پس از ملاقات با شمس مورد مداقّه قرار داده ام .راجع به دوره اول خود می گوید : « در ولایت و قوم ما از شاعری ننـگ تر کاری نـبود ، و ما اگر در آن ولایت می ماندیم موافق طبع ایشان می زیسـتیم .» در دوره ی دوم، دو نوع روی کرد دارد : غزلها را غالبا از سر بی خودی و شور می سرود ، اما مثنوی ودیگر شعر ها را جهت تعـلیم یاران و برای ملـول نـشدن آنان به کار می گرفت . پس از مجلس سماعی می گوید : « این یاران که به نزد من می آیند از بیم آن که ملول نشوند ، شعر می گویم تا به آن مشغول شوند و گر نه من از کجا و شعر از کجا . والله من از شعر بیزارم و پیش من از این بــتر چیزی نـیـست .»

کلمات کلیدی