چکیده: مقدمه: نسبت قدرت همسترینگ به چهارسررانی(H:Q Ratio) از تقسیم مقادیر حداکثر گشتاور درون گرای عضله همسترینگ به چهارسررانی و از طریق تست ایزوکینتیک محاسبه می شود. این نسبت به عنوان یکی از مهم ترین ریسک فاکتورهای انواع آسیب های زانو محسوب می شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی تعادل عملکرد درون گرای عضلات همسترینگ و چهارسررانی (H:Q Ratio) در زنان ورزشکار(والیبالیست و تکواندوکار) و غیر ورزشکار بود. مواد و روش ها: آزمودنی های این تحقیق 28 زن ورزشکار(16 والیبالیست و 12 تکواندوکار) با میانگین سن 03/5±21/20 و میانگین قد 73/5±48/163 و میانگین وزن 01/7±74/57 و 12 زن غیرورزشکار با میانگین سن9/1±5/21 و میانگین قد19/4±160 و میانگین وزن 64/6±8/52 بودند. برای ارزیابی پارامترهای عملکردی عضلات همسترینگ و چهارسررانی از دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک کینکام (مدل 500H) استفاده شد. آزمون شامل سه انقباض درون گرا با حداکثر قدرت بود. دامنه ی حرکتی انقباضات در صفر تا 90 درجه فلکشن زانو و در سرعت 60 درجه بر ثانیه تنظیم شده بود. پس از انجام کامل هر آزمون اطلاعات توسط رایانه دستگاه ثبت و ذخیره گردید. در قسمت آماری پس از مشخص شدن نرمال بودن توزیع داده ها (با استفاده از آزمون کولوموگروف اسمیرنوف) از آزمون تی مستقل(P<0.05) برای بررسی اختلاف بین گروه ها استفاده شد. نتایج: تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد که بین میانگین نسبت اوج گشتاور H:Q در ورزشکاران و غیرورزشکاران از لحاظ آماری تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری: با توجه به اینکه تفاوت نسبت H:Q بین ورزشکاران و غیر ورزشکاران معنادار نبوده است، ورزش منظم به تنهایی فاکتور اصلی در تثبیت تعادل زانو نمی باشد و ورزشکاران نیز همانند غیرورزشکاران به علت عدم تعادل عملکردی عضلات مفصل زانو در معرض آسیب زانو بوده اند، لذا آنچه که اهمیت دارد این است که تمرینات باید به گونه ای طراحی شود که تعادل عملکردی عضلات موافق و مخالف را همواره مد نظر داشته باشد تا بدین طریق خطر آسیب تا حد زیادی کاهش یابد.

کلمات کلیدی