تربیت شهروندی به مثابه آموزش دانشها، مهارتها و خلقیات شهروندی، جهت مشارکت موفقیت آمیز در زندگی اجتماعی ازجمله اهداف و کارکردهای مشترک میان خانواده و دانشگاه است. بنیان این نوع تربیت از کودکی و در محیط خانواده شکل گرفته و می تواند با ورود فرد به مدرسه و درنهایت دانشگاه، از عمق و غنای بیشتری برخوردار گردد. چراکه محیطهای آموزشی به ویژه دانشگاه، امکان تعاملات اجتماعی را برای افراد فراهم آورده و بدین ترتیب زمینه ای را شکل می دهند که در آن آموخته ها، نمود بیشتری می یابد. در واقع تربیت شهروندی فرایندی تعاملی است و علاوه بر آموزش دانش شهروندی مستلزم یادگیری مهارتها و خلقیات شهروندی نیز می باشد، از اینرو محیطهای آموزشی و به طور خاص دانشگاهی، می توانند زمینه ها و فرصتهایی را برای تعاملات واقعی و ارائه بازخورد لازم جهت تثبیت، اصلاح، تغییر، حذف و حتی ایجاد رفتارهای مناسب و درنتیجه ورزیدگی در مهارتها و خلقیات شهروندی را برای دانشجویان فراهم آورند. با توجه به اینکه چنانچه برنامه های طراحی شده دانشگاه در این خصوص با آموزشهای حاصل از محیط خانواده ها، هماهنگ و همسو باشد، یادگیری عمیق تر و پربارتری را در دانشجویان شکل خواهد داد، بنابراین ضروری است در این خصوص میان خانوادها و دانشگاهها، ارتباطی متقابل شکل گیرد. از این رو در مقاله حاضر این سوالات مورد بررسی قرار خواهند گرفت که: چگونه دانشگاهها می توانند فرصتهایی را در زمینه تربیت شهروندی دانشجویان فراهم کنند؟ و خانواده ها نیز چگونه می توانند به تحقق اهداف دانشگاهها در تربیت شهروندی کمک نمایند؟ در این راستا و جهت پاسخگویی به سوالات پژوهشی، دو محور اصلی تعاملات خانواده و دانشگاه یعنی الف) فعالیتهای رسمی و آکادمیک و ب) فعالیتهای غیر رسمی و فوق برنامه، مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

کلمات کلیدی