شهرت،یا گمنامی آدمی،تنها به حرفه خاص و نقش او در جامعه مربوط نمی شود.گاه انسانی هر چند توانا چون ابومسلم و یا طاهر ذوالیمینین ، که از عوامل موفقیت عباسیان در عرصه سیاست و ریاست بودند،در لابلای دسیسه سیاست بازان حیله گر،آن چنان محو میشوند که گویی قدرت بلامنازع ایشان نیز،در سایه همان والیان از راه رسیده سرد وگرم نچشیده روزگار بدست آمده . و اگر به زمینه های ادبی توجه کنیم،اشخاصی همانند فردوسی در برابرمان هویدا می شود که برغم همه فشارهای سیاسی ،اجتماعی ومذهبی قدرتمند زمان خود ،در برابر جریانهای ادبی حاکم (زبان و ادب عربی)، علم مخالفت بر افراشت وحیات خویش را فدای حفظ ونگهداری فرهنگ این ملت کهن نمودتا زبان و هویت آنان را پاس بدارد ؛اما در عهد خویش به اندازه ای مظلوم و تنها بود که حتی ادیبی هموطن و هم عهد، چون ثعالبی نیز ، که از کم ارزش ترین شاعران عرب گوی پارسی در آثار خویش یاد کرده است ،نامی از این ادیب تواناو پاسدار حرمت ایران زمین به میان نمی آورد. و اکنون ما نیز ، به دنبال این گفتار ،از سخنوری یاد می کنیم که بر خلاف آوازه گذشته اش، او نیز امروز در زیر چرخهای سیر تحول اجتماعی و سیاسی وطن ما مجروح ،بلکه مقتول شده و در میان غبار این تحولات پیوسته و شگرف زمان و مکان مدفون گشته و بدست فراموشی سپرده شده است .

کلمات کلیدی