سلول های بنیادی جنینی، سلول های چند توانه ای هستند که به مدت طولانی قابلیت خودنوزائی داشته و قادر به تمایز به سلول های مختلف می باشند. در سال های اخیر، به دلیل کارآیی سلول های بنیادی اسب در پزشکی رژنراتیو و مهندسی بافت برای درمان سلولی ضایعات اسکلتی-عضلانی، جداسازی و ایجاد لاین های سلول های بنیادی در این حیوان بسیار مورد توجه قرار گرفته است. به منظور استفاده بالینی این سلول ها؛ بایستی جمعیت سلولی خالص و بدون آلودگی با سلول ها یا ترکیبات گونه های دیگر تهیه شود. حفظ حالت تمایز نیافته و قابلیت چندتوانی سلول های بنیادی جنینی در محیط کشت، نیازمند عوامل متنوعی می باشد که در گونه های مختلف متفاوت است. فاکتور(های) رشد مناسب و لایه ای از سلول های تغذیه کننده به عنوان مهمترین عوامل حفظ کننده خصوصیات سلول های بنیادی جنینی می باشند. لذا در مطالعه اخیر، سلول های بنیادی جنینی اولیه اسب که از توده سلولی داخلی بلاستوسیست 7 روزه جدا شده بودند در محیط کشت یکسان حاوی فاکتور مهار کننده لنفوسیتی انسان (hLIF) و متفاوت از نظر حضور سلول های تغذیه کننده کشت داده شدند. گروهی از سلول های بنیادی بر روی سلول های فیبروبلاست جنین موش(MEF) به عنوان سلول تغذیه کننده و گروهی دیگر از سلول های بنیادی بدون حضور هیچگونه سلول تغذیه کننده رشد یافتند. در نتیجه، سلول های رشد یافته بر روی سلول های تغذیه کننده توانستند خصوصیات مورفولوژیکی و حالت تمایز نیافتگی خود را حفظ نمایند. لیکن سلول ها یی که بدون حضور سلول های تغذیه کننده نگهداری شدند قادر به رشد و حفظ ویژگیهای خود نبودند. این نتایج نشان می دهد که سلول های فیبروبلاست جنین موش فاکتور های لازم برای رشد سلول های بنیادی جنینی اسب را ترشح می کنند و حضورشان جهت حفظ خصوصیات بنیادی آنها کاملا ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد.

کلمات کلیدی