رورتی جامعه‌ی لیبرال بورژوایی مطلوب خود را به صورت بازاری ترسیم می‌کند که دو طرف آن را باشگاه‌های انحصاری خصوصی احاطه کرده‌اند و در حالی به معامله با یکدیگر می‌پردازند که حاضر به پذیرش عقاید یکدیگر نیستند. او البته لیبرالیسم را پایان تاریخ تلقی نمی‌کند و تمایل خود را برای-تجربه کردن آداب و رسوم و نهادهای جدید- و آفرینش‌های نو ابراز می‌دارد. رورتی در شمار لیبرال‌های برابری‌جو و متمایل به چپ محسوب می‌شود و به اصلاحات گام‌به‌گام برای دستیابی به عدالت اقتصادی باور دارد. او از بی‌توجهی روشنفکران چپ‌گرای امروزین (که آن‌ها را «چپ‌گرایان فوکویی» می‌نامد) به مسائل ملموس جوامع همچون «رنج و نابرابری» و گسترش اختلاف طبقاتی ابراز ناخرسندی می‌کند، و در حالی که نظرات فلسفی آنان را درست توصیف می‌کند، دیدگاه‌های سیاسی‌شان را ابلهانه می‌خواند. میهن‌دوستی وجه دیگری از نگرش سیاسی رورتی است که مستقل از سایر وجوه برای وی اهمیّت دارد؛ او میهن‌دوستی را به تحقق یا تقرّب به آرمان‌شهر لیبرال اما برابری‌جوی خود مشروط نمی‌سازد.

کلمات کلیدی