کلمه تابو در قرن هجدهم از زبانهای پولینیزیایی گرفته شده است. در این زبانها این واژه به معنای ممنوع بودن و قدغن بودن به کار می رفته است. تابو امروزه نیز در فرهنگ و زبانهای دنیا همچنان به حیات خود ادامه می دهد و به اشکال گوناگون در فرهنگها و زبانهای بشری تجلی می کند. این نوشتار سعی دارد با بررسی برخی از متون ترجمه شده از زبانهای دیگر به فارسی به یک دسته بندی از انواع تابو، یعنی مواردی که طبق فرهنگ و قراردادهای اجتماعی جامعه ما پذیرفته شده نیست و بنابراین نباید در ترجمه به فارسی ظاهر شود، دست پیدا کند. در این مقاله دو نوع سانسور برشمرده شده که یکی توسط خود فرد(مترجم) اعمال می شود و دیگری توسط افراد، نهادها یا سازمانهای اجتماعی به مترجم منتقل و بر ترجمه اعمال می شود. این دو نوع سانسور در ارائه مثالهای موجود در تحقیق از هم مشخّص شده اند. شیوه بررسی داده ها در این تحقیق بدین صورت بوده که ابتدا اصل مورد مشمول تابو از زبان مبدأ ارائه شده و سپس ترجمه نخستین مترجم فارسی آن ارائه گردیده و در وهله بعد ترجمه اصلاح شده آن که برای چاپ کتاب انتخاب شده ارائه شده است.

کلمات کلیدی