دوران تحصیل در آموزشگاه، سال‌های مهم شخصیت‌ساز افراد است. اگر محیط مدرسه برای یادگیرندگان شواهدی که حاکی از شایستگی و لیاقت وی در کار مدرسه باشد، طی چندین سال به خصوص سال‌های نخست تحصیل، فراهم بیاورد و این تجارب موفقیت‌آمیز در چهار پنج سال بعد تکرار شوند، برای مدت نامحدودی در فرد نوعی مصونیت در برابر بیماری‌های روانی ایجاد می‌شود. احساس فرد از شایستگی‌های خود و مهارت‌های شخصی و فنی‌اش (که بعضی از آنها در مدرسه آموخته شده‌اند) وی را قادر خواهد کرد تا در مقابله با موقعیت‌های بحرانی زندگی روش‌های واقع بینانه‌ای را به کار برد(بلوم، به نقل از سیف، 1383). خوش‌بینی و بدبینی به زندگی و هستی، پشت کار و تن‌آسایی، علاقه‌مندی و بی‌علاقگی، اعتماد به نفس و بی‌اعتمادی نسبت به خود، و حتی سلامت و عدم سلامت روان،‌ به مقدار زیاد، ناشی از تجارب موفق و ناموفق افراد در دوران تحصیل و واکنش‌های معلمان و والدین نسبت به آنان است.. پژوهش‌های انجام شده توسط متخصصان روانشناسی پرورشی و مشاهدات انجام گرفته به وسیله صاحبنظران آموزشی نشان داده است که تجارب موفقیت‌آمیز و یا توام با شکست یادگیرندگان در دوران تحصیل در آموزشگاه بر همه جنبه‌های شخصیت آنان از جمله سلامت روانی، تاثیر مستقیم دارد. یکی از جنبه هایی که مستقیماَ بر انگیزش و در نهایت سلامت روان افراد در طول دوران تحصیل و زندگی تأثیر دارد، طریقة اسناد علل موفقیت ها و شکست هاست. نظریه اسناد به بحث درباره این اسنادها می پردازد.

کلمات کلیدی