چکیده عشق با خلقت و نهاد انسان پیوندی جدا نشدنی دارد .از ابتدای خلقت با ما بوده و تا بینهایت نیز رهایمان نخواهد کرد. اولین گریه انسان بخاطر دور افتادن از معشوق بوده است و حتی اگر صد سال تنها مانده و او را از عشق نهی کنند و بترسانند که گرفتار عشق شدن بساط هستی را برهم خواهد زد باز هم ناگزیر از آن است (مارکز ،1386).سلامت و بیماری ما وابسته به محبت است. محرومیت ، آلودگی و انکار آن نه تنها ما را در امان نگه نمی دارد بلکه پاشنه آشیل ما خواهد شد و زمانی ناگهان ما را از پا در می آورد. پس بهتر است با آن موجه شده ، آنرا محترم شمرده ، از آن الهام گرفته و در ارتباطهایمان جاریش کنیم .بخصوص ما روان شناسان که نقش خطیری در برابر مسئله عشق داریم . ولی متأسفانه به این وظیفه عمل نمی کنیم . در کار حرفه ایمان به آن بی توجه یا کم توجهیم . نه تنها مراجعین را از آن نهی کرده و از عواقب آن می ترسانیم بلکه خود نیز با کمک مکانیزهای دفاعی آشکار و پنهان از تجربه کردن آن می گریزیم بدون در نظر داشتن آسیبهای این گریز و وظیفه انسانی حرفه ای خود . و این بسیار تعجب آور است (مزلو ،1367).ا ین نوشتار در مورد عشق و روان درمانی است . قصد دارد اهمیت حضور یا عدم حضور این پدیده را در روان مراجعین توضیح داده و نقش آنرا در روان درمانی یادآور شود . سعی شده با استناد به شواهد موجود دلائل بی توجهی و انکار نقش عشق در فرایند کمک رسانی حرفه ای به افراد مبتلا به مشکلات روان شناختی تحلیل شده و پیشنهاداتی ارائه گردد.به این امید که راه آمده را باز نگری کرده و راه پیش روی را به درستی انتخاب نمائیم.

کلمات کلیدی