نظریه،پیکری همبسته از تعریف ها ، پیش فرض ها و گزاره های عمومی است که بر موضوعی مشخص ناظراست و از آن می توان مجموعه ای جامع و سازگار از فرضیه های آزمون پذیر را استخراج کرد . هدف نظریه این است که تا حدی که از آن انتظار می رود واقعیت را توضیح دهد ، بفهمد و تفسیر نماید . بدون نظریه ، فهم واقعیت غیر ممکن می شود ، زیرا در میان پیام های گوناگونی که از محیط بیرونی دریافت می شود، بدون در دست داشتن نظریه و رهیافت، قادر به درک این نکته که کدام رویداد برای ما مهم تر و کدام از ارزش کمتری برخوردار است،نخواهیم شد. علوم سیاسی با مجموعه ای بهمبسته از واژه ها و مفاهیم،در شناخت روزمره کنش و واکنش ها،به پیش زمینه های نظری نیاز داردکه در آن هم کنشگران و هم کنش پذیران قادر به دریافت نکته های پرسشگرانه، چیستی، چگونگی ، چرایی ،در باب ماهیت ها، روندها و دلیل وقوع رخدادهای تاریخی باشند. نگارنده با این مفروض که اکنون در کشور،نظریه نظام سیاسی وضعیت مشکله یا پروبلمان را یافته است ،می خواهد به این فرضیه اساسی بپردازد که نظریه پردازی در گزینه های نظر و عمل سیاسی، در ایران امروز در دو دام افتاده و کمتر قادر به رهایی از آن شده است. از یک سو، نگاه نظریه و عمل سیاسی در ایران \" مصرف\" آن موادی است که در بیرون تولید شده و با بی توجهی به ناهمانندی های ریشه ای محیط بیرونی و درونی، مورد پذیرش قرار گرفته است؛از دیگر سو، در ساحت نظر و عمل سیاست در ایران معاصر، \" تحریر محل نزاع\" به درستی صورت نگرفته و آن چه ملاحظه شده صورتی است که در عالم بیرون رخ داده و ما با ا فزودن یک واژه، پسوند و پیشوندو یا کاهش یا افزایش یک یا دو مفهوم،با \" رفوگری\"،گمان برده ایم که مرتکب ابداع شده ایم؛ در حالی که هم درد و هم درمان را از عالم \" غیر\" یا \" دیگری\" گرفته ایم.

کلمات کلیدی