ادبیّات تطبیقی به بررسی روابط و پیوندهای ادبی بین ملّت‌ها پرداخته حلقة رابطی میان ادبیات و دیگر فعالیّت‌های فکری و ذوقی بشر می‌شود. شعر فارسی از آغاز بر مبنای شعر عربی به‌وجود آمده در قالب‌های بیانی و اغراض معانی، غالباً شیوة عرب را سرمشق قرار داده ارتباطش با شعر عرب اجتناب‌ناپذیر بوده است. در کنار اینها تأثیر مقتضیات اقلیمی و قومی و مضمون‌های سنّتی گذشته را باید دید که بدان هویّتی خاص بخشیده اسطوره‌های ایرانی را در آن جای داده از چیزی که از آن تعبیر به نوعی «ناخودآگاه جمعی قوم ایرانی» می‌شود برخوردار کرده است. آمیختگی اسطوره‌های قومی و فرهنگ دینی و اشخاص و قصّه‌های قرآنی و تفسیری، شعر فارسی را صبغه‌ای ایرانی- اسلامی بخشیده است. از انواع شعر، شعر غنایی است که خود به گونه‌هایی از قبیل خمریه و ساقی‌نامه، اخوانیات و مناظره و حبسیه تقسیم می‌شود. حبسیّه (زندان‌نامه) از گونه‌های برجستة این نوع ادبی است که در آن شاعر از موقعیت خود و شرایط سختی که در زندان دارد لب به شکوه و شکایت می‌گشاید. حبسیه‌ها اغلب در قالب قصیده بوده در دو نوع «حسب حال» و «پوزشنامه» ایراد شده است. زندانیان نیز با جرمهای مختلف بویژه، اتهام سیاسی و یا فکری و اعتقادی و بی‌دینی زندانی شده‌اند.

کلمات کلیدی