1تولید علم و رتبه بندی دانشگاهها، یکی از مهمترین دغدغه های نظامهای آموزش عالی و دانشگاههاست. در سالهای اخیر که علم سنجی و اعتبارسنجی دانشگاهها از جایگاهی خاص در نظام آموزش عالی کشور برخوردار شده است، باید که هر دانشگاه برای بالا بردن رتبة علمی خود به ارتقاء بازده توجهی ویژه معطوف نماید. این در حالی است که متخصصان اقتصادی مهمترین هزینه را برای تربیت افراد متخصص، هزینة فرصتهای از دست رفته قلمداد می نمایند. در چنین شرایطی است که نظامهای دانشگاهی (به خصوص دانشگاههای بزرگ) با ستاره دار نمودن بسیاری از پست های مدیریتی، این مناصب را تنها به اعضای هیأت علمی تخصیص داده و از بهره گیری مناسب از کارشناسان ارشد توانمند غفلت می ورزند. ضمن آنکه در چنین شرایطی ساعات مؤظف تدریس اعضای هیأت علمی کاهش می یابد، انتظار می رود که عملکرد پژوهشی و تولیدات علمی آنان نیز تحت تأثیر این فعالیت اجرایی قرار گیرد. در شرایطی که در دانشگاه فردوسی مشهد قریب به ششصد و پنجاه عضو هیأت علمی به فعالیت تمام وقت اشتغال دارند، نزدیک به بیست و پنج درصد آنها دارای پست مدیریتی می باشند. این در حالی است که پست هایی همانند معاونت اداری و مالی در دانشگاه و دانشکده ها، پشتیبانی و خدمات اداری، امور دانشجویی، ادارة تغذیه، کارگزینی وگزینش، پست هایی هستند که استفاده از افراد هیأت علمی در آنها از توجیه کمتری برخوردار است. ضمن اینکه به خاطر برخی محدودیتها، در برخی پستهای تخصصی نیز (همانند مرکز اطلاع رسانی) از اعضای هیأت علمی با تخصص های غیر مرتبط استفاده میشود. در مقالة حاضر، ضمن توصیف تصدی پستهای مدیریتی توسط اعضای هیأت علمی، نمونه هایی از مشاغل ( پستهای مدیریتی) مورد تحلیل شغل قرار گرفته و با تخصص و تجارب علمی اعضای هیأت علمی در پست مربوط مقایسه میشود. توزیع مدیران در پستهای مدیریتی بر حسب مرتبة علمی و همچنین نتایج حاصل از بررسی صرف زمان حضور فعال اعضای هیأت علمی در پستهای مدیریتی و بررسی نگرش انها در خصوص تأثیر فعالیت شغلی بر عملکرد آموزشی و پژوهشی، از دیگر یافته های ارائه شده در این مقاله خواهد بود. ارائه پیشنهاد برای استفاده از کارشناسان ارشد غیر هیأت علمی در برخی پست های سازمانی از دیگر موارد ارائه شده در این مقاله خواهد بود.

کلمات کلیدی