گسست در ساختار فضایی- اجتماعی شهرها در روند برنامه های توسعه ای کنونی، ناکارآمدی طرح های توسعه را باعث گردیده و نگاه کلان و شهر مقیاس را به توجه به سلول های بنیادین یا محلات شهری معطوف کرده است تا از این سطح در جهت هدف اصلی برنامه ریزی یا بهبود کیفیت زندگی ساکنان تلاش نماید. در این مقاله نگاه دارایی- مبنا که راه حل گرا است به جای نگاه نیاز- مبنا که تلقی گرا و استحقاق نگر است، مبنای کار قرار گرفته است. هم افزایی سرمایه های اجتماعی و توسعه محله ای مؤلفه های قاعده این تحقیق بوده که در کوی سجادیه و در عرصه دو گود شهید احمدی و فخار واقع در منطقه 5 شهرداری مشهد سنجش شده است. روش کار ترکیبی از مطالعات اسنادی و پیمایشی است، که به تبع نیاز مورد استفاده واقع شده است. روش به کار گرفته توصیفی- تحلیلی همبستگی و تکنیک پرسشنامه، ابزار نیل به اهداف پیمایشی تحقیق بوده است. اما آنچه در نهایت بدست آمد می نمایاند که پس از آزمون فرضیه تحقیق بر اساس یافته های کسب شده از پیمایش برای محدودۀ مطالعاتی (کوی سجّادیه و عرصه دو گود فخّارو شهید احمدی) و با توجه به مشاهدات عینی محققین میتوان عنوان کرد هرچند به علت ردّ فرضیه تحقیق،نمی توان بصورت قاطع بیان داشت که میتوان با تقویت سرمایه اجتماعی به پایداری محله ای دست، امّا به سبب معناداری یا نزدیک به معنادار بودن برخی از موءلفه های سرمایه اجتماعی می توان بیان داشت توجه به مفهوم ذهنی سرمایه اجتماعی شرط انکار ناپذیر تحقق مفهوم عینی پایداری است یعنی دستیابی به پایداری در توسعه محله ای بدون توجه به پتانسیل های نهادی و انسانی و بهره گیری از تمامی ظرفیتها فردی و گروهی امری غیر قابل اجراست .

کلمات کلیدی