اگر دیپلماسی رافن مدیریت تعامل باجهان خارج توسط دولتها بدانیم،ابزارها وسازوکارهای متعددی برای اعمال این مدیریت می توان بکار گرفت.ازآنجا که ملاحظات سیاسی،اقتصادی وامنیتی بطور سنتی سه حوزه بنیادین در مباحث سیاست خارجی راتشکیل می دهد،لذا درعرف نظام بین الملل،سیاست خارجی کشورها با هدف تامین منافع ملی در سه حوزه پیش گفته طراحی وبا سازوکارها وابزارهایی از همین سه جنس عملیاتی واجرا می شود.با این همه به باور بسیاری از اندیشمندان وصاحب نظران علم روابط بین الملل،فرهنگ و مولفه های فرهنگی رکن چهارم سیاست خارجی را تشکیل می دهد.منظور از دیپلماسی فرهنگی تلاش برای درک،مطلع ساختن،مشارکت دادن وتاثیر گذاردن بر مردم دیگر کشورها وبه تعبیر دیگر تبادل ایده ها،اطلاعات،هنر،زبان ودیگر جنبه های فرهنگ میان ملتها به منظور تقویت فهم متقابل است.یکی از روشها وسازوکارهای پیشبرد این نوع دیپلماسی استفاده از ظرفیتهای نهفته در زبان و ادبیات کشور کارگزار از طریق تاسیس رشته زبان و ادبیات کشور متبوع در دانشگاههای مهم جهان ونیز اعطای بورسهای منظم ومستمر تحصیلی در سطوح عالی کارشناسی ارشد و دکتری به منظور اشاعه فرهنگ وزبان آن کشور در سطح جهان می باشد.همچنین ساز وکار پیش گفته ،امروزه،یکی از عناصر عمده عملیات روانی ،سایبر دیپلماسی ودیپلماسی رسانه ای کشورها را تشکیل می دهد.کشورمان ایران،به عنوان یکی از حوزه های عمده تمدنی جهان وصاحب فرهنگ غنی از پتانسیل های بالایی در استفاده از این امر در حوزه سیاست خارجی به ویژه در ارتباط با کشورهای جهان اسلام برخوردار می باشد. هدف این نوشتار، بررسی و آسیب شناسی وضعیت موجود گسترش واشاعه زبان فارسی در کشورهای برگفته می باشد.

کلمات کلیدی