سیاست خارجی به مفهوم استراتژی وبرنامه بلند مدت هر کشور جهت تحقق اهداف و منافع ملی آن در ارتباط با سایر بازیگران بین المللی، به ندرت در خلاء رخ می دهد..نظریه های روابط بین الملل اعم از اینکه با چه مکتب وپارادایمی پیوند می یابند،با طرح مفروضات،فرضیه ها وقضایا وهمچنین بسته به نوع معرفت شناسی،هستی شناسی و روش شناسی خود درصدد ارائه توصیف وتبیین ودر کل فهمی بنیادین از رخ نمود وجریان تحولات وامور بین الملل بوده وبا توجه به ریشه های فکری خود ودر نظر داشت شرایطی خاص ،آینده را نیز در قالب کارکرد\\\" پیش بینی\\\" متصور میسازند.در ربع قرن آخر قرن بیستم از جمله نظریه های آینده نگر مطرحی که هیاهو وصداهایی را برانگیختند ،نظریه دهکده جهانی(مک لوهان)،پایان تاریخ(فوکویاما)،برخورد تمدن های(هانتینگتون) و موج سوم (تافلر) بیش از سایرین نقل محافل علمی/آکادمیک وحتی سیاسی بودند.اما بیش از آنکه نظریات مذکور بر پایه متغیرهاو داده های عینی وعلمی بوده و\\\"آینده گزین\\\" باشند، با محتوم تلقی نمودن تصویر خیالی و تکیه بر موارد فلسفی وتاریخی گزینشی \\\"آینده پذیر\\\" می باشند. این نوشتار بر آن است تا با بررسی روش شناسی دو نظریه از چهار نظریه بر گفته، نادرستی استنتاجات منجر به آینده بینی های آنها را بازگو نموده وبررسی دو نظریه دیگر را به مجالی دیگر واگذار نماید . آینده ای که نگاه سیاست خارجی کشورها جهت تداوم یا تغییر سیاستها وراهبردها به آن است.

کلمات کلیدی