بیش فعالی ـ نقص توجه، اختلال مزمن و آسیب‌زایی است که از کودکی تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. این پژوهش نخست، به منظور مقایسه کارکردهای خانوادگی مادران دارای فرزندان سالم و ADHD و سپس تأثیر آموزش حل مسأله بر کارکردهای خانوادگی مادران دارای کودکان ADHD انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با گروه کنترل است که در آن جامعه آماری مادران ADHD (8=n) و جامعه‌ آماری مادران سالم (12=n) با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس انتخاب که پس از همتاسازی به لحاظ سن و جنس در دو گروه قرار گرفتند. قبل و بعد از آموزش حل مسأله به روش بدل و لانکس آزمودنی‌ها پرسشنامه کارکرد خانوادگی را تکمیل نمودند. برای تحلیل داده‌ها از برنامه‌های آماری SPSS.15 و برای تحلیل فرضیه‌ها از آزمونt استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که کارکردهای خانوادگی مادران با فرزندان سالم در مقایسه با مادران دارای کودکان ADHD متفاوت است. یعنی کارکرد خانوادگی مادران ADHD مختل است (05/0p<). به علاوه، آموزش حل مسأله به مادران ADHD کارکرد خانوادگی آنها را بهبود بخشیده؛ به خصوص این آموزش قدرت حل مسأله،‌ نقش‌های والدینی، کنترل رفتار و کارکرد کلی آنها را افزایش داده (05/0p<)، اما تغییر معنی‌داری در پاسخ‌دهی عاطفی، ارتباط و حمایت عاطفی به وجود نیاورده است (05/0p>)، که بیانگر حساسیت و اثرات عوامل متعدد بر کارکردهای خانواده است. نتیجه‌گیری: کارکرد خانوادگی مادران دارای کودکان ADHD به مراتب ضعیف‌تر از مادران دارای فرزند سالم است و آموزش مهارت‌های حل مسأله، کارکرد خانوادگی مادران ADHD به خصوص قدرت حل مسأله، نقش والدینی، کنترل رفتار و عملکرد کلی آنها را به دنبال دارد. بنابراین در درمان این کودکان باید به آموزش مهارت حل مسأله به والدین آنها توجه ویژه شود.

کلمات کلیدی