پیش‌بینی روندهای آینده بر پایه آگاهی های موجود،در علوم اجتماعی،اندک اندک رواج یافته است.علوم سیاسی نیز از این امر جدا نیست؛به ویژه،امروزه،به گمانه زنی های معطوف به آینده،در عرصه سیاستگذاری / تصمیم‌سازی،کمابیش توجه شده است.یکی از دشواری هایی که نظریه‌پردازان علوم سیاسی،به ویژه در زمینه سیاست خارجی،با آن مواجه اند،عبارت است از شناخت درست از وضعیت موجود و پیشنهاد راهکارهای مناسب برای دسترسی به آینده معقول با در نظر گرفتن کمترین هزینه / بیشترین منفعت.اما به نظر می رسد بیشتر آینده‌نگری های سیاستگذارانه،همواره با کژی هایی همزاد بوده است و بسیاری از پیش‌بینی‌ها / راهکارهای ارائه شده،حالت تجویزی به خود گرفته‌اند که برای عملگران عرصه سیاست بین الملل،چندان قابل اعتماد نمی‌باشند.بنابراین،یکی از راهکارهایی که می‌توان به کاربرد آن تکیه نمود،بهره گیری میان رشته‌ای از مدل های موجود در دانش های همسایه علوم سیاسی/ روابط بین الملل است.از میان آن ها،مدل SWOT به عنوان برآیندی از همجوشی میان رشته‌ای (علوم سیاسی و مدیریت)قابلیت کاربرد دارد.این که آیا می توان از این مدل در عرصه سیاست‌خارجی برای برون‌رفت ازتجویز صرف بهره برد،پرسشی اساسی است.در این مدل،آمیزشی مناسب میان دو دسته عوامل کمی/ کیفی،مد نظر قرار می گیرد؛بنابراین،می‌تواند نقشی ویژه در راستای کاربردی کردن آینده‌نگری ها در حوزه سیاستگذاری‌ سیاست خارجی داشته باشد.در این مقاله،نگارندگان،کوشش می کنند برای نشان دادن توانایی مدل SWOT در حوزه آینده‌نگری (با عنایت به رفتار پیشین ایران در عرصه روابط خارجی در منطقه آسیای مرکزی)،موضع گیری ایران را در قبال پنج کشور ازبکستان،تاجیکستان،ترکمنستان،قرقیزستان،و قزاقستان مورد تحلیل قرار دهند.

کلمات کلیدی