ساختمان ها به دلیل ارتعاشات ناشی از زلزله ضرر و زیان های زیادی را متحمل می شوند. در حین زلزله سطح زمین در تمامی جهات حرکت می کند. این در حالی است که سازه ها معمولاً برای نیروهای ثقلی عمودی طراحی می شوند؛ بنابراین بیشترین آثار زیان بار بر روی سازه ها در حرکت به موازات سطح زمین رخ می دهد. در نتیجه کنترل سازه هایی که تحت بار زلزله قرار دارند یکی از وظایف مهم حرفه مهندسی به شمار می آید. در گذشته، اغلب ساختمان ها و سازه های فیزیکی برای پایداری در برابر بارهای دینامیکی با شدت زیاد همچون زلزله، به استحکام و توانایی خود ساختمان برای اتلاف انرژی تکیه و اعتماد می کردند ولی در سال های اخیر توجه جهانی به استفاده از سیستم های کنترلی برای کاهش اثرات نیروهای دینامیکی بر روی سازه ها افزایش یافته است. به طور کلی روش های میرایی به سه دسته فعال، نیمه فعال و غیر فعال تقسیم می شوند. روش های میرایی غیر فعال شامل میراکننده های ویسکو الاستیک، میراکننده های سیال ویسکوز، میراکننده های اصطکاکی، میراکننده های فلزی، میراکننده های جرمی تنظیم شده و میراکننده های سیالی می باشند. در این مقاله عملکرد میراکننده های سیالی در کنترل ارتعاشات سازه های مختلف که در معرض نیروی زلزله قرار دارند، بررسی می گردد و نشان داده می شود که استفاده از میراکننده سیالی با توجه به مزایایی که نسبت به سایر میراکننده های غیرفعال دارد، روشی مناسب در جذب انرژی ناشی از زمین لرزه و کاهش پاسخ دینامیکی سازه به شمار می رود.

کلمات کلیدی