اگر بر این باور باشیم که مانع بدبختی کسی شدن، مهم تر از فراهم آوردن زمینه خوشبختی برای اوست؛ دو راهی معماگونه بزرگی را بر سر راه خود و بشریت قرار داده ایم؛ زیرا به درستی نه می دانیم بدبختی و خوشبختی چیست و نه به سادگی می توانیم تشخیص دهیم که آیا تکلیفی که برای دیگران معین می کنیم درست است یا نادرست. آیا جز با تکیه بر شهود که دست نیافتنی و قلیل و تعمیم ناپذیر است می توان قایل به این گمان شد که آن چه که برای دیگری تعیین کرده ایم درست است؟ آیا به جز تکیه به عقل سلیم که گمشده ابدی و ازلی بشری است می توان تعیین تکلیف کرد و دیگران را به آن چه گمان می رود راه راست است فراخواند و دعوت به تبعیت کرد؟ واقعیت ها به ما،«چه هست» را می گویند، ولی ارزش ها، به ما می گویند که «چه باید سؤال باشد». حال آیا می توان یک باید را از یک هست نتیجه گرفت؟ اگر پاسخ به این سوال منفی باشد پس چگونه ممکن است در مورد مسایل اخلاقی تصمیم گیری نمود؟اگر نتوان از هیچ یک از امور واقعی برای بنیاد اصول اخلاقی بهره جست آیا می توان از قواعد مطلق اخلاقی سخن به میان آورد؟ جمله به چه کسی مربوط به طور ضمنی به معنی فقدان ارزش های مشترک است. ولی آیا به طور واقع هیچ کدام از ارزش های انسانی به معنای انسان به ما هو انسان این تقدیر را ندارند که عام و جهان گستر تلقی گردند و جز میراث مشترک بشریت قرار گیرند؟ به تعبیر تامپسون، این که بگوییم فلان چیز خوب است یا فلان عمل درست است به چه معنی است؟

کلمات کلیدی