در دوران کنونی ، نه تنها از اهمیت انرژی (نفت/گاز) کاسته نشده است ، بلکه نوع رفتار و جهت گیری های سیاسی کشورهای بزرگ و صاحب انرژی را به طرزی مؤثرشکل می دهد. امروزه ، چگونگی تسلط بر منابع انرژی ، موجب رقابت و نزاع میان کشورها شده است. ایران ، دارنده دومین ذخایر انرژی (نفت/گاز) جهان به شمار می رود. ذخایر انرژی ایران، با توجه به اندازه و حجم آن ها ، به طور جداگانه و همراه با یکدیگر، از اهمیتی حیاتی برخوردار است. به لحاظ داشتن دخایر فراوان ، ایران به سرمایه خارجی ، تکنولوژی مدرن بهره برداری از میدان های نفتی و گازی ، و مدیریت پروژه به منظور کسب درآمد ، نیاز بسیار دارد. در مقابل، ایران به دلیل ثبات سیاسی ، مسیر امن و قطع احتمالی گاز از سوی روسیه ، بهترین گزینه برای اروپا محسوب می شود. بنابراین گمان می رود اتحادیه اروپا ، دسترسی به منابع انرژی ایران را در زمره منافع استراتژیک خود تلقی کند. این امر به تنوع بخشی به منابع تأمین کننده انرژی اتحادیه اروپا در آینده کمک نموده و به اهمیت فزاینده جایگاه کشورهای دارنده منابع انرژی در جهان ، بسی افزوده است. امّا، کشورهای اروپایی در بیشتر مواقع ، از سیاست خارجی آمریکا پیروی و در تحریم های نفتی علیه ایران ، مشارکت فعال می نمایند. برای توضیح واقعیت موجود ، نگارندگان با کاربست نظریه انتخاب عقلایی ، به بررسی و تبیین فرآیند تصمیم گیری در سیاست خارجی اتحادیه اروپا می پردازند. بر اساس این نظریه، تصمیم گیران سیاست خارجی ، کارگزاران عقلایی در نظر گرفته می شوند که همواره در پی ایجاد بهترین تصمیم هستند. مهم ترین اصل در نظریه انتخاب عقلایی ، اصل فایده بخشی است. بنابراین ، پرسش اصلی نگارندگان ، چنین است: آیا بر اساس مفروضه های نظریه انتخاب عقلایی (هزینه/ فایده) ، می توان بن مایه رفتار کشورهای اروپایی را در قبال ایران ، تبیین کرد؟ به نظر می رسد اتحادیه اروپا به دلیل اهداف و منافع راهبردی (دراز مدت) ، همکاری استراتژیک با امریکا را به سرمایه گذاری در میدان های گاز/ نفت ایران ، ترجیح می دهد.

کلمات کلیدی