اسب؛ برای خاندانهای پهلوانی و جنگاوران هند و اروپایی از ارزش توتمی دیرپایی برخوردار بوده، به همین دلیل در شاهنامه که اثری حماسی است، پرتکرارترین نمادینة جانوری را به وجود آورده است که نمادینگی آن را تنها باید در ارتباط با کهن الگوی قهرمان بررسی کرد. از این دیدگاه، اسب بخشی از وجود غریزی و نیمة حیوانی وجود قهرمان و حاصل فرافکنی بخشهایی از روان ناپیدای آدمی بر عنصری بیرونی است که پیوندش با آب و دریا، ارتباطش با نیروی سرشار زمین و طبیعت را نمایندگی می کند و در حقیقت، تجسم عینی قدرت غریزی ناخودآگاه اوست که کهن الگوی قهرمان، با رام کردن و در اختیار درآوردن این نیروی سرکش (مهار غریزة خود) و به پشتوانة آن، مسیر پیکار برای کمال و پیروزی را پشت سر می گذارد. به همین دلیل اسبهای قهرمانان صاحب نیروهای فرا طبیعی و قدرت سخن گفتن و تعقل می شوند و قهرمان را حتی تا گور همراهی می کنند. از این دیدگاه نمادینگی اسبهای شاهنامه را در ارتباط با کهن الگوی قهرمان می توان به چهار بخش اصلی تقسیم کرد: 1- تفسیرهای اساطیری از رام کردن اسب و نمود آن در شاهنامه؛ 2- توتم اسب و خاندانهای پهلوانی شاهنامه؛ 3- شخصیت انسان گونة اسبهای پهلوانان و نقش مکمل آنها در تکوین قهرمانان؛ 4- اسبهای نمادینه کنندة فرّه.

کلمات کلیدی