هدف از پژوهش حاظر، تعیین و مقایسه اثرات 8 هفته برنامه تمرین هوازی همراه با رژیم غذایی و رژیم غذایی به تنهایی بر شاخصهای تن سنجی و آمادگی قلبی تنفسی در بیماران مبتلا به استئاتوهپاتیت غیرالکلی بود. بدین منظور 23 بیمار داوطلب با دامنه سنی 25 تا 50 سال، به طور تصادفی به دو گروه تجربی( گروه اول، 12 بیمار تحت برنامه ی تمرین هوازی با تواتر سه جلسه در هفته و با شدت متوسط (55% تا 60%) ضربان قلب ذخیره ای همراه با اصلاح رژیم غذایی (ورزش+ رژیم) و گروه دوم، 11 بیمار تحت رژیم غذایی (رژیم) قرار گرفتند.) تقسیم شدند. شاخصهای تن سنجی و اوج اکسیژن مصرفی آزمودنیها، ابتدا و پایان 8 هفته مداخله اندازه گیری شد. پس از جمع آوری و وارد کردن داده ها در محیط نرم افزار SPSSو با کسب اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها و همگن بودن گروهها، سپس برای مقایسه میانگین های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون آماری T استیودنت در گروههای وابسته و مستقل استفاده گردید و از نظر آماری، سطح معناداری 05/0 >P پذیرفته شد. یافته ها نشان داد که در دو گروه تمام شاخصهای تن سنجی کاهش و اوج اکسیژن مصرفی افزایش معناداری داشتند و نیز تفاوت معنادای بین دو گروه در متغییرهای WC، WHpR، WHtR و VO2peak وجود دارد. در پایان برنامه تمرین هوازی همراه با رژیم غذایی تأثیر مطلوبتری بر کاهش WC، WHpR، WHtR و افزایش VO2peak بیماران مبتلا به استئاتوهپاتیت غیرالکلی دارد.

کلمات کلیدی