شعر و ادب فارسی یکی از غنی ترین ادبیات جهان است.که در زمینه های حکمت،اندرز، اخلاق، و بطور کلی ، هر آنچه مربوط به امور اخلاقی و معنوی انسانها می شود.آثار ارزنده و انبوهی را برای جامعه بشری به ارمغان نهاده است.تدلیفات و مقالات گوناگون در زمینه های یاد شده ،خود گویای این واقعیت است که نه تنها پیشگامان گذشته ایران زمین حق مطلب را به خوبی ادا کرده اند بلکه خردمندان و فرزانگان امروزادب فارسی نیز ،در جهت معرفی این آثار به مشتاقان ادب ،از هیچ کوششی فروگذاری نکرده اند و بدین سبب است که ما درصدد بررسی و گشایش مجدد آثار اندیشمندان کهن خویش که به پارسی نگاشته اند نبوده و نیستیم.اما متاسفانه به دلایل متعدد از جمله عوامل فرهنگی وسیاسی ما کمتر به آثار پارسیانعرب گوی و عرب سرای پرداخته ایم.که پا به پای ادیبان وطن -اگر چه نه از جهت کمیت -به پیش رفته اند و آثار گرانباری را برای بشریت به ارمغان نهاده اند. ما در این مقاله به بررسی یکی از حکیمان متعهد ادب خراسان و نویسنده مخصوص و مورد وثوق سبکتکین و پسرش محمود ،که صداقت،صبرو پایداری وی در برابر فساد دربار غزنوی ،بویژه چاپلوسان درگاه ،حذف او را از حلقه ی قدرت و تبعید دائم به دیار غربت در پی داشت.و سرانجام نیز به مرگ وی منتهی شد.،می پردازیم و حکمت ،راستی و بردباری را از کلام این حکیم وارسته و پیشگام صحنه خرد و مقاومت،که در ادب عربی چون چراغی فروزان پیوسته می درخشد،از نظر می گذرانیم.

کلمات کلیدی