هدف برنامه درسی دانشگاهی رشته علوم‌سیاسی، افزون بر آموزش و پژوهش در علم سیاست،‌‌تربیت افراد کارآمد با توانایی علمی‌بالا برای تجزیه و تحلیل مسایل سیاسی کشورهای جهان است. یک برنامه‌ریزی مطلوب باید دربرگیرنده این نکته باشد که یک فرهیخته می‌بایست به چه مهارت‌هایی مجهز باشد تا بتواند در بازار کار حضور مؤثر پیداکند؟ امروزه فرهیخته علوم‌سیاسی به انبانی از انبوهه واژگان و مفاهیم تبدیل شده و این توان را نیافته است که آموخته‌های خود را به محیط عملیاتی بکشاند. از یک سو، بن‌مایه رشته علوم‌سیاسی، تئوری است؛ اما از دیگر سو، این پرسش به نحوی چشم‌گیر مطرح است که چگونه می‌توان تئوری را به فن یا تکنیک همپیوند نمود؟ چگونه می‌توان رشته علوم‌سیاسی را قابل استفاده‌تر یا کاربردی‌تر کرد؟ چگونه می‌توان نظریه‌ها را به مبنای سیاست‌گذاری تبدیل نمود؟ با توجه به در حاشیه قرارداشتن دروس روش‌شناسی، ناکافی بودن تعداد واحدهای اختصاص داده شده، عدم دستیابی به یک تعادل مطلوب در مباحث درس‌های روش‌شناختی، نادیده‌گرفتن تنوع مکاتب و رویکردهای روش‌شناختی، و معضل چیرگی مونیسم روش‌شناختی، و باعطف توجه به ماهیت میان رشته‌ای علوم‌سیاسی، پیشنهاد می‌شودگروه درس‌های روش‌شناسی در دوره کارشناسی علوم‌سیاسی تأسیس گردد. درس‌های پیشنهادی عبارتند از: ماهیت پژوهش در علوم‌سیاسی،پژوهش‌های کیفی در علوم‌سیاسی، پژوهش‌های کمّی‌در علوم‌سیاسی، تاریخ و فلسفه علم، فلسفه علوم اجتماعی،آیین نگارش مقاله‌های علمی‌در علوم‌سیاسی، آشنایی با منابع کتابخانه‌ای و روش‌های جستجو در اینترنت (مهارت‌های اطلاع‌یابی)، وکارگاه پژوهشی در علوم‌سیاسی.

کلمات کلیدی