هارگریوز در سال 1996 در سخنرانی خود کیفیت پژوهشهای تربیتی را مورد انتقاد قرار داده و اظهار کرده است که این پژوهشها با عمل آموزش و پرورش فاصله دارند و در نتیجه تخصیص اعتبار به آنها مقرون به صرفه نیست. این پژوهش با نظر به این اظهار نظر، به بررسی بخش کوچکی از پژوهش های تربیتی می پردازد تا با توسل به مدارک عینی بتوان درباره این انتقادها در ایران قضاوت کرد. این مقاله کانون توجه خود را بر پژوهش های تربیتی متمرکز می کند که مورد علاقه سیاستگذاران آموزش و پرورش است تا بدینوسیله تصویری کلی از وضعیت پژوهش ها از حیث روش عرضه کند. 23 گزارش پژوهشی برگزیده شدند تا معرف گزارش های موجود باشند. از تحلیل این گزارش ها نتایج زیر بدست آمده است: اغلب پژوهش ها به صورت کمی و روش توصیفی انجام شده اند. در این پژوهش ها نمونه گیری با تورش همراه بود و در هیچ مورد منطق زیربنایی تعیین حجم نمونه و روش نمونه گیری تشریح نشده است. اعتبار ابزارها بدقت بیان نشده است و ارتباط آنها با مبانی نظری تحقیق نیز مشخص نشده است. با نظر به 23 گزارش پژوهشی تقریباً همه گزارش ها معیارهای روش شناسی را به نحو مطلوبی رعایت نکرده اند. نظر به اینکه تمام گزارش ها در شورای تحقیقات بررسی شده اند، این سوال مطرح می شود که آیا فرآیندهای موجود از دقت کافی برخوردارند و برای اصلاح آنها چه باید کرد.

کلمات کلیدی