اکثر انقلاب های موفق اجتماعی و سیاسی در کشورهای جهان سوم در پی فروپاشی نظم وساختار رژیم گذشته وبنیاد نهادن نظام جدید،درصدد گسترش وتعمیم داعیه خود در سطح منطقه ای یا جهانی مبنی بر ناعادلانه بودن نظم مستقر منطقه ای وجهانی و لزوم واژگونی آن برمی آیند . در این راستا ، در پی پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، دولت های برآمده پس از آن به اشکال ومیزان های گوناگون-موضوع ومفهوم عدالت- و تعقیب آنرا در زمره اهداف داخلی و خارجی خود قرار داده اند . اینکه چگونه وچرا دولت های مختلفی همچون دولت موقت(1360-1357)، دولت رادیکال اسلام گرا(1360-1368) ، دولت سازندگی(1376-1368) ، دولت اصلاح طلب(1384-1376) ، ودولت اصول گرا(1384-تاکنون) با رویکردها،تفکرات واهداف گوناگون وبعضا متناقض ، به تعقیب اصل مزبور در سیاست های داخلی و خارجی خود پرداخته اند مساله ای است که این نوشتار به واسطه و مدد نظریه تحلیل انتقادی گفتمان درصدد پاسخگویی به آن می باشد.

کلمات کلیدی